προσπαθείς να πάρεις βαθιά ανάσα, προσπαθείς να επιβιώσεις .. να ζήσεις ... αλλα είσαι αβοήθητος ... και τότε καταλαβαινεις ότι είσαι μόνος... δεν είναι κανένας γύρω σου να σε βοηθήσει, κανένας δε μπορεί να καταλάβει πως νιώθεις και πόσο φοβάσαι... δεν είναι στη θέση σου για να καταλάβουν και δε θέλουν να μπουν γιατί τρέμουν στην ιδέα οτι μπορεί να ήταν στη θέση σου.
δε ρισκάρουν ... δε τολμούν... διαλέγουν την απομάκρυνση, διαλέγουν το σίγουρο και εκείνο το πλασματικό κόσμο τους....
όταν όμως έρθουν στη θέση σου θα απαιτούν απο σένα να είσαι εκεί... τουλάχιστον για να τους δίνεις δύναμη... όμως δε θα έχεις δύναμη πλέον... θα την έχεις χάσει στην προσπάθεια σου να νικήσεις την "κουκούλα σου".
δε θα μπορείς να δωσεις γιατί η εξάντληση θα είναι πιο ισχυρή απο τα θέλω σου...
ίσως και τα θέλω σου να είναι να μην είσαι εκεί...
έτσι χάνονται οι άνθρωποι... μέσα απο τους ίδιους τους εαυτούς τους...
μέσα στη μοναξιά τους... επιλεγούν να δίνουν μοναξιά και η ανταλλαγή είναι δίκαιη... θα πάρουν μοναξιά...
ασφυξία... αρχίζεις να χάνεσαι και μαζί χάνονται όλα τα αθώα βιώματα σου... όλες οι καλοπροαιρετες σκέψεις σου...
όταν βγάλεις αυτή τη κουκούλα το πρόσωπο που θα έχεις θα είναι ίδιο αλλα αλλαγμένο... εσυ δε θα είσαι ο ίδιος... χαραγμένο από την ταλαιπωρία, από τον πόνο , από τον φόβο ... χαραγμένο από την εξάντληση θα εχει βγει άλλος ενας άνθρωπος χωρίς να είναι άνθρωπος... κάτι σκληρό ... βασικά δε θα είναι τίποτε άλλο από την "στολή" που επιλεγείς να φοράς για να μη φτάσεις πάλι σε αυτό το σημείο... για να μη ζήσεις πάλι αυτές τις στιγμές...
αυτό μάλλον στην εποχή μας λέγεται: ΜΕΓΑΛΩΝΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου