Εσύ...

Τόσο μακρινό το όνειρο, που άπιαστο έμενε σε μια μορφή κλεισμένο. Μπλεγμένα χρώματα… και σχήματα και εικόνες. Δεν είχε δύναμη να δώσει η σκιά
σου, δεν είχε ήχους ν΄ ακουστούν, να παρασύρουν… Σε κοίταξα… φουρτουνιασμένη θάλασσα, αντάρα μανιασμένη, μα ήχος δεν ακούστηκε… δεν ένιωσα το κύμα…


Μα ξαφνικά σε κοίταξα, και… ένιωσα τον κόσμο. Όλα σαν αστραπή τα σάρωσε η ματιά σου. Γέμισε χρώμα και ζωντάνια η ζωή, λούστηκε φως η νύχτα… με ένα μόνο βλέμμα. Μ΄ ένα χαμόγελο που φτάνει να γεμίσει μια καρδιά, που νιώθει πως …σ΄ αγγίζει, πως σε θέλει και σε φτάνει… Δεν μοιάζεις με ένα είδωλο που φέγγει στον καθρέφτη... Είσαι ολόκληρη η ζωή, με μια ματιά σου μόνο…

Βασίλης Πέρρος