Ξεπρόβαλλε αργά σαν αναδυομένη οπτασία, μ εκείνη τη χάρη που μάγευε όποιον τολμούσε να ρίξει το βλέμμα πάνω της… Τάραξε το γαλαζοπράσινο σεντόνι του νερού, κάνοντας το νου να ταξιδεύει… το κορμί να τρέμει από λαχτάρα και τη φαντασία να πλανάται… μια στα βάθη του πέλαγου του μακρινού και την άλλη… έτσι δίχως αφορμή, στη βεβαιότητα του τώρα και τη μαγεία του υπαρκτού… Οι τελευταίες σταγόνες, σταγόνες ηδονής λες… αγκάλιαζαν το σώμα λαμπιρίζοντας τη θέρμη του ήλιου πάνω της… αντανακλώντας το φως του… κάνοντάς την, πιο μαγική, πιο όμορφη…!! Υπήρχε..!! Ναι υπήρχε… και ήταν τώρα μπροστά μου, Αφροδίτη ολοζώντανη, εναργής αφήγηση, που άγγιζε το νου και μονοπωλούσε τη σκέψη…
Μα δεν ήταν μόνο η εικόνα η ονειρική που βελόνιζε τη φαντασία… η ζωγραφιά στον υπέροχο καμβά της ύπαρξης… ήταν κι αυτή η σιγουριά που σ΄ ανάγκαζε να κάνεις ένα βήμα πίσω τη σκέψη σου… το τόλμημα… Η σιγουριά του όμορφου, η γνώση της μαγείας, η πεποίθηση της αλήθειας της… Το ΄ξερε… Συμβάδιζε χρόνια μ΄ αυτή τη χάρη, την ένιωθε… Είχε πια συμφιλιωθεί με την εικόνα της… με όσα προκαλούσε… Και τότε είναι που άξιζε να πασχίσεις για κείνη τη χαραμάδα… να στριμωχτείς στη ζωή της μέσα… να νιώσεις τη δύσκολη πορεία της κατάκτησης… Μα όχι στο φτηνό απόκτημα του κορμιού, στον ενθουσιασμό… στην πρόσκαιρη απόλαυση της ύλης… μα στην αέναη ηδονή, στο κυρίεμα του νου… την αδιάπτωτη υφαρπαγή της σκέψης… του μυαλού… Βασίλης Πέρρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου