Πόσες ήταν εκείνες οι φορές που ΄νοιωσε το δάκρυ σαν παράπονο να φτάνει ως τα μάτια… Θυμάται τη χαρά να φεύγει άξαφνα, μαζί με τη γαλήνη της ψυχής της …με μια σκέψη μόνο… Στιγμές να προσπερνάει άπραγη, αμέτοχη… να μένει να κοιτάζει τη ζωή την ίδια… σαν θεατής, σαν κάποια άλλη… μια ξένη… Μέχρι χθες, δεν πίστευε στα όνειρα, δεν άγγιζε τη ζωή, απλά… υπήρχε !! Και πλάι της, υπήρχαν όλα εκείνα που χρόνια τώρα την έκαναν… να νοιώθει μόνη…. κι έμενε πίσω…!! πίσω από τη ζωή… μαθημένη μόνο να πληγώνεται και να πληγώνει… Μα ήρθε εκείνος… ξαφνικά κι έδιωξε τη φουρτούνα απ΄ την ψυχή της… Πλημμύρισε ευτυχία η ζωή με μιας… έγινε πολύχρωμη η μέρα…!! Ένιωσε όμορφη ξανά… ξανά…!!! έγινε όνειρο στα μάτια της ευτυχίας του… του το ΄δειξε…!! μ΄ ένα χαμόγελο…!!
«Κράτησέ το χαμόγελο αυτό… για πάντα στη ζωή σου… και μοιράσου το…!! σου αξίζει…!! Ζήσε με χαμόγελο κάθε στιγμή που θα ΄ρθει…!! αγάπησε ξανά…!! Χαμογέλα…» Βασίλης Πέρρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου