Ε.Κ.Φ.Ο.Κ.Δ.Ε (Ελληνικό Κόμμα Φροντίδας Ονείρων Και Διατήρησης Ελπίδας)

Είναι μια Τρίτη, συνηθισμένη Τρίτη.

Βράδιασε. Πρέπει να φύγω, να πάω φροντιστήριο. Τα ΜΜΜ δεν κυκλοφορούν, θα προχωρήσω. Η εγκληματικότητα είπαν στις ειδήσεις, έχει χτυπήσει κόκκινο. Φοβάμαι.

Προχωρώ στον δρόμο με τον μπαμπά μου στο πλάι μου και προσεύχομαι να μην μας ληστέψει κανείς. Τρεις ληστείες στην γειτονιά, δεκάδες καθημερινά στην περιοχή. Φοβάμαι.

Όλα απεργούν, η χώρα απεργεί. Πολύ απεργεί τον τελευταίο καιρό αυτή η χώρα. Ουσιαστικά δεν έχουμε μέρες με απεργίες πια, απλά υπάρχουν και μέρες που ο κόσμος δεν απεργεί.

Οι δρόμοι είναι έρημοι, οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στο σπίτι, γιατί δεν έχουν λεφτά για να είναι έξω. Ο καφές έχει φτάσει στα πέντε ευρώ και η βενζίνη πλησίασε τα δύο ευρώ το λίτρο. Κάποιες καφετέριες ωστόσο είναι γεμάτες, δεν ξέρω πως, εντυπωσιάζομαι μα συνεχίζω να προχωρώ. Ρίχνω κλεφτές ματιές στα σπίτια, βλέπεις στα διαμερίσματα φώτα αναμμένα σε ένα μόνο δωμάτιο, όχι σε όλα όπως παλιά. Σε κάποια ισόγεια διακρίνεις πίσω απ΄τις κουρτίνες ανθρώπους στο σαλόνι. Οι γονείς κάθονται μπροστά απ’ την τηλεόραση και βλέπουν ειδήσεις, είναι κρίσιμη αυτή η εβδομάδα όπως και οι εβδομάδες των τελευταίων χρόνων γιατί πρέπει να δούμε αν θα πάρουμε την δόση,  πρέπει να ξέρουν αν θα πρέπει να σταματήσουν τα παιδιά απ’ το φροντιστήριο και αν θα καταφέρουν τελικά να βάλουν πετρέλαιο. Ακόμα και οι έφηβοι κάπου ανάμεσα στο facebook και το Farmville ρίχνουν μια ματιά στα ενημερωτικά blog, googlάρουν γενικά για τις εξελίξεις στα δρώμενα της χώρας για να ξέρουν αν θα βγει το χαρτζιλίκι, μέχρι και τα παιδιά ρωτούν να μάθουν για να ξέρουν αν οι γονείς το σαββατοκύριακο θα μπορέσουν να τα πάνε βόλτα, αν θα έχουν λεφτά να τους πάρουν ένα μπαλόνι.

Έχει ψύχρα απόψε, τα μαγαζιά στολίζουν σιγά – σιγά με χριστουγεννιάτικα στολίδια, ίσως για να φτιάξουν την διάθεση του κόσμου.  Συνεχίζω να περπατώ δίπλα από γόπες σβησμένων τσιγάρων, πάνω σε σπασμένες πλάκες πεζοδρομίων. Έξω απ’ το δημαρχείο άνθρωποι μαζεμένοι κάνουν κατάληψη. Ο αέρας μυρίζει φόβο, σαπίλα και σκουπίδια. Οι κάδοι είναι γεμάτοι με σακούλες απορριμμάτων και σκοτωμένα όνειρα.

Πανικός, αυτό είναι το συναίσθημα που στοιχειώνει την χώρα. Κάποιοι προσπαθούν να το νικήσουν και να αφήσουν την αισιοδοξία να τους κυριεύσει μα ακόμα και οι αισιόδοξοι ανησυχούν. Προχωρώ με βήμα γρήγορο μα η διαδρομή μου φαίνεται ατελείωτη. Δεν μιλώ στον πατέρα μου, νιώθω πως η κουβέντα θα με καθυστερήσει. Κοιτώ απλά κάτω και σκέφτομαι. Και απορώ, γιατί να σκέφτομαι εγώ; Γιατί δεν σκέφτηκαν και εκείνοι; Βλέπω μια προεκλογική αφίσα, απομεινάρι των προηγούμενων εκλογών στην οποία ο υποψήφιος μας παρακινεί να τον ψηφίσουμε για να διεκδικήσουμε το αύριο παρέα. Μου ήρθε να γελάσω μα δεν το έκανα. Ποιο αύριο να διεκδικήσουμε; Αυτό που καταδικάσαμε εδώ και πολλά χτες;

Φτάνουμε σε ένα φανάρι και γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες ενός παρά λίγο ατυχήματος. Οι δύο οδηγοί βγήκαν από τα αμάξια τους και πιάστηκαν στα χέρια. Πόσο εκνευρισμό να χωρέσει η ψυχή του ανθρώπου πριν ξεχειλίσει και αρχίσει να ξεσπά στις ψυχές των άλλων;

Την Τετάρτη πέρασα και απ’ το Σύνταγμα μια βόλτα,  και είδα κόσμο μαζεμένο. Όχι όσο περίμενα. Δεν είναι μόνο εκατό ή εκατό είκοσι χιλιάδες  ο πληθυσμός της Αθήνας.  Δεν είδα όλους τους Έλληνες έξω να δώσουν πολιτισμένα χαρακτήρα σε αυτή την προσπάθεια να φωνάξουν για όσα τους ανήκουν. Ίσως γιατί κάποιοι θεωρούν πως τώρα δεν σωνόμαστε. Ίσως γιατί κάποιοι εξακολουθούν να αδιαφορούν. Είδα επεισόδια, είδα κουκούλες, είδα νερό. Είδα μολότοφ έξω απ’ την Βουλή και μέτρα που έσκαγαν σαν μολότοφ μέσα στην Βουλή. Είδα πανό βουλευτών που έλεγε “καταστρέψατε την χώρα, φύγετε τώρα”, όμως δεν έφυγε κανείς. Κοίταζα τα ανήσυχα βλέμματα των ανθρώπων και προσπαθούσα να μαντέψω τις σκέψεις τους. Άλλοι στα μάτια τους έκρυβαν μια φλόγα που ήταν έτοιμη να κάψει την ανησυχία. Και κάποιοι λίγοι, διάσπαρτα καθισμένοι έδειχναν πως είναι έτοιμοι για όλα. Άραγε να μας βλέπει ο Καραϊσκάκης; Ο Κολοκοτρώνης; Άραγε μας μισούν; Μας λυπούνται;

Διαβάζω κείμενα σε blog, ακούω συζητήσεις στα media και όλοι αποκαλούν τους πολιτικούς προδότες. Ίσως όχι στα media εκεί απλά το εννοούν, γιατί ο καθωσπρεπισμός δεν επιτρέπει να το πούνε. Μα όλοι μαζί προδώσαμε την χώρα μας αφού τους επιτρέψαμε να την προδώσουν, αφού τους αφήσαμε να ξεπουλήσουν την χώρα μας. Αν και δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι το «μας» ανταποκρίνεται πια στην πραγματικότητα. Το οξυγόνο που αναπνέουμε εγώ, εσείς, και τα παιδιά σας είναι χρεωκοπημένο για πολλά – πολλά χρόνια από τώρα.

Και συλλογίζομαι το τώρα και λέω πως αυτό το «κάτω» θα καταφέρει να πάει παρακάτω; Γιατί θα πάει; Γιατί τώρα έχουμε το μεσοπρόθεσμο, γιατί έχουμε πολιτικούς που ούτε καν διάβασαν το πρώτο μνημόνιο, γιατί υπάρχει η Ελβετία και οι καταθέσεις της για να τους σώσει, γιατί ο πρωθυπουργός μας μετά από μια σοβαρή κουβέντα με τον Θεό δήλωσε πως ούτε και ο Θεός μπορεί να μας σώσει, ορκίστηκε όμως πως αυτά θα είναι τα τελευταία μέτρα. Εγώ κατάλαβα πως ήθελε να πει η αρχή του τέλους, αλλά και πάλι τι ξέρω εγώ;

Εγώ δεν έχω τις γνωριμίες τους, τα πτυχία τους, τα λεφτά τους και όμως αγαπητοί μου  εγώ δεν θα πρόδιδα ποτέ αυτή τα χώματα γιατί είναι η πατρίδα μου. Δεν θα με ένοιαζε να χτίσω αυθαίρετες βίλες αρκεί να ήξερα πως η χώρα μου και ο λαός μου θα είναι ασφαλής και δεν θα κοίταζα να κάνω eurovision για να χαρούμε όλοι μαζί,  παρά θα έφτιαχνα το σύστημα υγείας που ψυχορραγεί, θα εκσυγχρόνιζα το εκπαιδευτικό σύστημα και θα ενίσχυα την περιβαλλοντική προστασία. Μα ναι έχετε δίκιο, αυτοί είναι και οι λόγοι που ποτέ δεν θα γίνω πρωθυπουργός. Μα ναι έχετε δίκιο, αυτές είναι οι κινήσεις που όλοι αποζητούσαμε χρόνια τώρα και ποτέ δεν έγιναν.

Ένα παιδάκι πέρασε το πρωί έξω απ’ το σπίτι και είπε «μαμά μου, θυμάσαι που είπες στον μπαμπά πως δεν ξέρεις γιατί πληρώνεις χαράτσι ενώ δεν έκανες τίποτα;  Ε έτσι και εγώ πήρα τιμωρία, μα δεν έκανα τίποτα, στο ορκίζομαι». Τις μεγαλύτερες αλήθειες τις λένε όντως τα παιδιά. Πληρώνουμε χωρίς να χρωστάμε μα ουσιαστικά πληρώνουμε για την αδιαφορία μας.

Άντε Νοέμβριος μπήκε δεν θα κάνουμε πάλι εκλογές; Μα γιατί όχι; Πέρασε τόσος καιρός… μου έλειψαν. Πόσες ήταν; Εφτά εκλογικές διαδικασίες σε τρία έτη; Μου έλειψαν. Ναι αλήθεια λέω, αυτή η αίσθηση που μου δίνουν οι εκλογές πως και καλά θα αποφασίσω με την ψήφο μου για το μέλλον, πως εγώ θα κρίνω το αποτέλεσμα, ναι αυτή η ψεύτικη αίσθηση εξουσίας μου έλειψε.

Έρχονται Χριστούγεννα και τα παιδιά,  πιστεύουν δεν πιστεύουν θα στραφούν στον Αγ. Βασίλη, γιατί αν ο μπαμπάς είναι  άνεργος δεν μπορεί να πάρει στο παιδί του δώρο. Γιατί αν δουλεύει ένας μόνο στην οικογένεια και έχει και τους γονείς του να συντηρήσει που η σύνταξη τους δεν φτάνει ούτε για τα φάρμακα τους, δεν μπορεί να δώσει δώρο στο παιδί του. Και θέλω πολύ ένας απ’ αυτούς τους κυρίους να βγει να πει στα παιδιά ότι αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα μοιάζουν με άλλα. Να βρει το θράσος που βρήκε άπειρες φορές, να κοιτάξει στα ματάκια τους που μόνο αλήθειες δείχνουνε και μόνο αλήθειες θέλουν και να τους εξηγήσει γιατί  η μαμά και ο μπαμπάς δεν χαμογελούν όπως παλιά.

Θέλω να βγει ένας πολιτικός και να παραδεχτεί τα λάθη. Να μου εξηγήσει γιατί εγώ δεν θα πάρω επιδόματα, γιατί θα πρέπει να δουλέψω παραπάνω χρόνια για να πάρω σύνταξη, γιατί δεν θα προστατεύομαι απέναντι στον εργοδότη μου, γιατί θα πρέπει να πληρώνω φόρους αφού ουσιαστικά το σύστημα υγείας θα είναι ιδιωτικό πια, γιατί θα πρέπει να λέω πως το παιδί μου χαίρει δωρεάν παιδείας αφού θα πληρώνω  ουσιαστικά γι αυτήν; Αυτό το ρημαδιασμένο το «γιατί» να βγει κάποιος να μου εξηγήσει για να μπορώ να πω πριν κοιμηθώ στα όνειρα μου «ναι μην δακρύζετε, υπάρχει ελπίδα».

ΥΓ: Το τέλος του κόσμου είπαν οι Μάγιας πως θα έρθει στις 21-12-2012. Οι επιστήμονες είπαν πως ο κόσμος δεν πρόκειται να καταστραφεί απλά θα αλλάξει λίγο η δομή του, θα πάψει να είναι όπως τον ξέρουμε. Το τέλος της Ελλάδας ήρθε τα ξημερώματα της Πέμπτης 8-11-2012 με την σύμφωνη γνώμη 153 βουλευτών. Με λίγα λόγια 153 σταύρωσαν την Ελλάδα. Απ’ τους υπόλοιπους κάποιοι είπαν πως αυτή η σταύρωση είναι λάθος και κάποιοι άλλοι απλά ένιψαν τας χείρας τους.

ΥΓ1: Μόλις φτάσω στα είκοσι πέντε θα σχηματίσω κόμμα. Θα το ονομάσω Ε.Κ.Φ.Ο.Κ.Δ.Ε (Ελληνικό Κόμμα Φροντίδας Ονείρων Και Διατήρησης Ελπίδας) και δεν θα υποσχεθώ τίποτα άλλο παρά μόνο ότι θα προσπαθήσω.  Και ίσως τότε να ζητήσω την στήριξη σας με την ελπίδα να μου την δώσετε. Είναι και κάποιοι bloggers που θέλω στο κόμμα μου, θα κάνω τότε τις προτάσεις.

https://myverysecrethoughts.wordpress.com/category/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF/