ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ..

ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΜΕ ΕΜΑΙL ΑΠΟ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ BLOGS ΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΑΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ!!!

Ουάσιγκτον. Σταθμός του μετρό.
Ενα κρύο πρωϊνό τον Γενάρη του 2007.

Ο βιολιστής αυτός έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 1 ώρα.
Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το
σταθμό, οι περισσότεροι καθ' οδόν για τη δουλειά τους.
Mετά από 3 λεπτά που ξεκίνησε να παίζει ο πρώτος που τον πρόσεξε
ήταν ένας μεσήλικας. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για λίγα
δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του.
Στα 4 λεπτά ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο: μια
γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει
συνέχισε το δρόμο της.
Στα 6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει,
μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά.
Στα 10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το
έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει
τον βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το
παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα
πίσω. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλα, χωρίς
εξαίρεση, οι γονείς τα πίεζαν να προχωρήσουν.
Στα 45 λεπτά ο μουσικός συνέχισε να παίζει.
Σε αυτό το διάστημα μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει.
Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό
τους (συγκέντρωσε συνολικά 32 δολλάρια).
Στη 1 ώρα τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού.
Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω
κάποιο ίχνος αναγνώρισης.
Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελ, ένας
από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου.
Επαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί,
με ένα βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολλαρίων.
Δύο μερες νωρίτερα, ο ίδιος μουσικός είχε γεμίσει ασφυκτικά ένα
θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου
άγγιξε τα 100 δολλάρια.
*Πρόκειται για πραγματικό γεγονός.
*Ο Τζόσουα Μπελ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα
πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η
Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη, το γούστο και τις
προτεραιότητες των ανθρώπων.
Το ερώτημα που προέκυψε:
*ΣΕ ΕΝΑ ΟΥΔΕΤΤΕΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΩΡΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ
ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ; Σταματούμε για να την απολαύσουμε;
Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα
χωροχρονικά πλαίσια;
*Ενα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το
συγκεκριμένο πείραμα είναι:
Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν' ακούσουμε
έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από
τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα
ομορφότερα μουσικά όργανα .... πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε?!

.........?????