Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

θέλουμε να είμαστε άνθρωποι και δεν μπορούμε



Λιγότερο από έναν χρόνο αποφασίζουμε με αφορμή έναν γάμο να πάμε Λάρισα, εγώ και ο κολλητός μου…

Λίγο πριν ξημερώσει κάπου κοντά στη Στυλίδα το τζιπάκι μας αφήνει πάνω σε μια πολύ επικίνδυνη στροφή…

Ο φωτισμός στην περιοχή μηδενικός και τα αυτοκίνητα ξυστά να μας προσπερνάμε…

Κανένας δε σταματά… κανένας δε βοηθαει έστω να το βγάλουμε από την στροφή…

Οι νταλίκες ,σαν σίφουνες, να μην υπολογίζουν τίποτα… τα νεύρα μας έχουν γίνει σμπαράλια και η απογοήτευση μας μεγάλη…

Μα κανένας να μη σταματήσει;; ΚΑΝΕΝΑΣ;; Μα τέτοια αναισθησία και αδιαφορία;;







Πριν μια εβδομάδα (πάλι με αφορμή έναν γάμο και πάλι εγώ και ο κολλητός μου) πήγαμε Κρήτη με την μηχανή…

Βόλτα σε ένα χωριό έξω από το Ρέθυμνο, το Βιζαριο. Μεσημεράκι , ζέστη και πολλές στροφές… πάνω σε μια στροφή ένας 55 αρης άντρας , γυμνός από τη μέση και πάνω μας κάνει σήμα να σταματήσουμε… ελαττώνουμε ταχύτητα αλλα δε σταματάμε…

Το σκαφτόμαστε… το συζητάμε… αν έχει χτυπήσει κάποιος; Αν έχει χαθεί αν αν αν…

Αν όμως είναι κόλπο και βγει άλλος πίσω από τα δέντρα και μας επιτεθεί;;

Αυτή η σκέψη νίκησε κάθε καλή διάθεση που είχαμε, κάθε επιθυμία μας να βοηθήσουμε , να ρωτήσουμε… γκαζώσαμε και φύγαμε…

Στη διαδρομή αμίλητοι και οι σκέψεις χιλιάδες… τελικά δεν είμαστε αναίσθητοι και αδιάφοροι.. φοβισμένοι είμαστε!!

Δε μάθαμε πότε τι ήθελε αυτός ο άντρας… δε θα μάθουμε… αν ήμουν όμως στη θέση του ;;; Το χάσαμε το τρένο… θέλουμε να είμαστε άνθρωποι και δεν μπορούμε!!

Δεν υπάρχουν σχόλια: