Η έμπνευση της σιωπής

                                                                                   ενώ θέλω να γράψω τόσα ...

αυτά που θέλω να πω είναι περισσότερα... 

ενώ θέλω να πω πολλά αυτά που νιώθω με ξεπερνούν.

είναι κάποιες φόρες που είσαι πλημμυρισμενος από ένταση , από συναισθήματα ... είσαι φορτισμένος και θες όλα αυτά να τα βγάλεις... 

ξεκινάς να γράφεις, δε ξέρεις όμως τι να γράψεις. 

Όλα αυτά δεν μπορείς να τα περάσεις μέσα σε λίγες λέξεις και νιώθεις οτι δε μπορείς καν να σε καταλάβουν.

Αδειάζεις.. όταν φτάνεις στα όρια των έντονων συναισθηματων η κορύφωση είναι το άδειασμα... ξαφνικά σταματάς να νιώθεις, παγώνει το μυαλό και η σκέψη. 

Χάνεσαι μέσα σε αυτά και όταν προσπαθείς να τα βρεις βλέπεις μόνο την σκιά τους.

Δεν θες να γελάσεις, ούτε να κλαψεις... δε θες να φωνάξεις μα ούτε να ψιθυρίσεις.... θες την σιωπή! 

Να μην σε ακούσει κανείς... να μην ακούσεις κανέναν ... σιωπή μέσα σου ....

Τα γεγονότα ξεπέρασαν εσένα και σε άφησαν πίσω... έφυγαν χωρίς να προλάβεις καν να μάθεις το γιατί... δε σε απασχολεί πλέον ... η σιωπή σε έχει γεμίσει... δεν υπάρχουν γιατί, δεν υπάρχουν αν, ποτε και που... δεν υπάρχει τίποτα... 

χωρίς κουράγιο να πολεμήσεις, χωρίς όρεξη να προσπαθήσεις... θες να βυθιστείς και να χαθείς σε αυτή τη γαλήνια σιωπή.

Σωπαίνουν τα συναισθήματα σου, τα πάθη σου ... σωπαίνει η φωνή σου...

αυτό είναι το απόλυτο συναίσθημα... αυτό είναι το τέρμα... 

σαν ηφαίστειο που μετά την τρελή έκρηξη ησυχάζει .... και αφήνει πίσω του σιωπές και ερημιές... αφήνει όμως και καταστροφές. Μέσα σε αυτό το τοπίο όμως εσύ έχεις αποκτήσει την σιωπή και είναι ήρεμα... 

έχεις φτάσει στο σημείο που λες... εγώ δεν έχω άλλο ... σειρά σου....