Είναι αυτά τα μικρά πράγματα που αν δε γίνουν θα με δυσαρεστούσαν, αν ήξερα ότι οι ώρες μου ήταν μετρημένες. Θα με δυσαρεστούσαν γιατί έπαψα να βλέπω καλούς φίλους με τους οποίους θα επικοινωνούσα ¨μια μέρα¨... Θα στεναχωριόμουν και θα λυπόμουν γιατί δεν είπα στους πολύ δικούς μου συχνά και αρκετά πόσο τους αγαπώ... Τώρα προσπαθώ να μην καθυστερώ, να μην κρατάω ή φυλάω τίποτα, που θα μπορούσε να φέρει γέλιο και χαρά στη ζωή μας. Κάθε μέρα, λέω στον εαυτό μου ότι είναι μια ξεχωριστή μέρα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό είναι ξεχωριστό.Αν μπορέσεις να μάθεις να αποδέχεσαι ή ακόμη περισσότερο να καλωσορίζεις κάθε «τέλος» που έρχεται στη ζωή σου, τότε μπορεί να εντυπωσιαστείς παρακολουθώντας το αίσθημα της κενότητας να μετασχηματίζεται σε μια αίσθηση εσωτερικής γαλήνης και ηρεμίας.
Πόσες φορές πρέπει να χάσουμε, για να δεχτούμε ήρεμα και στωικά ότι
πράγματι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτήν την Ζωή;
Η Υγεία, η αρτιμέλεια ,η ευημερία, οι άνθρωποι που μας αγαπούν ,που τους θεωρούμε δικούς μας, που τους εμπιστευόμαστε ,
μπορεί κάποια στιγμή να μας λείψουν.
Ο μόνος σίγουρος είναι ο εαυτός μας.
Κι αυτός μόνο όταν τα έχουμε καλά μαζί του, όταν τον σεβόμαστε ,
τον εμπιστευόμαστε χωρίς εκπτώσεις , τον αγαπάμε ανυποχώρητα
και τον δεχόμαστε όπως είναι.
Ζην Ζαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου