Περιπλανήθηκε το βλέμμα στα ανούσια που απλά γεμίζουν το χρόνο, που τελειώνουν τις ώρες αχόρταγα, μα… δίχως σκοπό, χωρίς νόημα… Αεράκι απαλό που γίνεται συνήθεια… μα δίχως σημασίας πέρασμα.Πάντα οι ίδιες κινήσεις και κάθε φορά το ίδιο άγχος, η γνωστή νευρικότητα… είναι εδώ; Καθισμένη ξανά στο ίδιο σημείο, την ίδια θέση… Με βλέπει; Με κοιτάζει όπως εγώ ετούτη τη στιγμή; Χίλιες σκέψεις, χίλιες λέξεις στο μυαλό να τριγυρίζουν… μα καμιά να μη στοιχίζεται στη σωστή σειρά. Καμιά τους δεν προφταίνει να βγει απ΄ το στόμα και να φτάσει μέχρι εκεί… στην ψυχή του μέσα.
Κίβδηλο άγγιγμα, κάλπικες αισθήσεις... Μα θέλω να τολμήσω μόνο για λίγο ετούτη τη φορά… να ξεπεράσω και όρια… και πρέπει… και τα πάντα… Να φτάσω σαν ιχνηλάτης στης σκέψης τις κρυφές σπηλιές, του νου τα δαιδαλώδη μονοπάτια… στου κορμιού τις μαγικές απολήξεις… Και θα ΄θελα πολύ ν΄ ακούσει της καρδιάς μου τη μελωδία, της ψυχής μου τον αγνό έρωτα… να φτάσει σαν τραγούδι απαλό μπροστά του, να τον μαγέψει, να κυριέψει τη ζωή του όλη… να τον τυφλώσει η λάμψη της ματιάς μου… Σιωπή, μα τόσο δυνατή… Τόσο όμορφη, που νομίζω πως μ΄ ακούει… και το ξέρει… είμαι εγώ…
Βασίλης Πέρρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου