Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Χαμένα όνειρα

Θέλει η φωνή να βγει κι αγκομαχάει ν΄ ανέβει… μα η σκέψη διστακτική, μένει πιο πίσω. Πόσα να πει… τι άλλο ακόμα; Πώς; Ζωγραφιά γεμάτη μουντζούρες η ψυχή της, κουβάρι μπερδεμένο τα θέλω της… μα ευτυχώς, τα όνειρα της, λευκά περιστέρια στον ουρανό… «Κι αν προδώσω τόσα που κρύβω μέσα μου;» σκεφτόταν… «τον αχνό ιστό της σκληράδας, του πείσματος την άγλυκη γεύση…»
Μίλησε, πες κάτι… υπνοβάτησε στου ονείρου σου το έργο..!! Άνοιξε διάπλατα τα χέρια σου στον ερχομό της άνοιξης, στις μαγικές γεύσεις του έρωτα… Ξεπέρασε τα πρέπει, σκαρφάλωσε στους τοίχους της φυλακής σου, κάντο πριν είναι αργά… κάντο για σένα, για κείνον... για όλα τα χαμένα όνειρα…
Βασίλης Πέρρος

Δεν υπάρχουν σχόλια: