“Η συνήθεια είναι ο καλύτερος υπηρέτης ή ο καλύτερος δυνάστης”

“Η συνήθεια είναι ο καλύτερος υπηρέτης ή ο καλύτερος δυνάστης” Nathaniel Emmons
Όταν οι αλλαγές εξελίσσονται με αργό ρυθμό δεν μπορούμε να τις διακρίνουμε εύκολα, με αποτέλεσμα να επαναπαυόμαστε σε μία κατάσταση, όπως και ο βάτραχος που σιγοκάηκε. Δεν παρατηρoύμε τις αλλαγές.
Πιστεύουμε ότι όλα είναι καλά, ή ότι είναι απλά θέμα χρόνου να βελτιωθούν πάλι τα πράγματα. Εθελοτυφλούμε και παραμένουμε απαθείς, όμως το νερό ζεσταίνεται κάθε λεπτό.
Συνήθως αυτό που μας κινητοποιεί ώστε να αλλάξουμε κάτι στον εαυτό μας είναι ο πόνος, η θερμοκρασία όπου νιώθουμε ότι βράζουμε. Ο πόνος λειτουργεί σαν συναγερμός και ειδοποιεί για άμεση δράση, αλλά συγχρόνως μπορεί να μας ακινητοποιήσει.
Η απόφαση για αλλαγή δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Όταν αλλάζουμε αποχωρίζομαστε το παλιό, που μας είναι πλέον άχρηστο, αλλά γνώριμο και οικείο, ενώ παράλληλα πηγαίνουμε σε κάτι καινούργιο που μας είναι ακόμα άγνωστο. Οι άνθρωποι συχνά προτιμούν τη βεβαιότητα της δυστυχίας, παρά την δυστυχία της αβεβαιότητας.
Αυτό που είναι γνώριμο, μας προσφέρει ασφάλεια και μας παρηγορεί. Όμως, ταυτόχρονα μπορεί να αποτελέσει και παγίδα.