Να ζευτείς για να δουλέψεις στις ανάγκες των ανθρώπων σήμερα σαν δάσκαλος είναι μια δουλειά όμοια με τη δουλειά του κηπουρού, του ταχυδρόμου, του πρωτοσυναφιτζή, του μιναδόρου και όποιου άλλου. Διαφέρει μονάχα σε ένα: ότι ενώ εκείνοι, και στην περίπτωση που δεν ξέρουν τι κάνουν, έχουν κάποια δικαιολογία, ο δάσκαλος δεν ημπορεί να την έχει. Η ίδια η φύση της δουλειάς του του απαγορεύει την άγνοια. Η ευχετική πρόταση του Ντοστογιέβσκι,
κάλλιο δυστυχής αλλά να γνωρίζω
παρά χαρούμενος και κορόιδο,
είναι το γόνιμο επανάκουσμα μιας αρχαίας φράσης, που ο έλληνας τραγικός την είχε περάσει από την ψυχή του Προμηθέα:
της σης λατρείας την εμήν δυσπραξίαν
σαφώς επίστασ', ουκ αν αλλάξαιμ' εγώ.
Και ο Προμηθέας, που ερεβοκτόνος ερχότανε όταν οι φωτοσβέστες πήγαιναν, ήταν ο πρώτος δάσκαλος. Κατεβαίνοντας στους ανθρώπους κρατούσε στα χέρια του το κοντύλι και το δαδί,
την έντεχνον σοφίαν συν πυρί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου