το φεγγάρι αρχίζω και πιστεύω οτι είναι ο πιο πιστός συνοδοιπόρος μας...δεν φεύγει ποτέ...ειναι πάντα εκεί σταθερό και μας κοιτάει ..μας γνωρίζει τόσο απο την φωτεινή όσο και απο την σκοτεινή μας μεριά κι αλλάζει συνέχεια σαν κι εμάς .. κάθε βράδυ δείχνει μια διαφορετική εκδοχή του εαυτού του... άλλοτε μοιάζει χλωμό και αδύναμο και άλλοτε τόσο δυνατό και γεμάτο φως...το φεγγάρι μάλλον καταλαβαίνει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος... πολλά μάτια μπορεί να το θεωρούν τέλειο αλλα στην ουσία στέκεται εκει ψηλά μόνο του,με τους κρατήρες επάνω του μικρά ψεγάδια στην τέλεια όψη του...
G. K.
1 σχόλιο:
Κάποιοι άνθρωποι μπορούν όχι μόνο να το δουν αλλά και να το "ακούσουν".
Ακούστε, σας παρακαλώ, το "Φεγγαράκι χλωμό" του Γιάννη Βέλλα σε στίχους Κ. Κοφινιώτη. Το τραγουδάκι, από τα λιγότερο γνωστά του Βέλλα, ενθουσιάζει με το ρυθμό (ρούμπα) και ευαισθητοποιεί με τους ρομαντικούς στίχους του Κοφινιώτη.
[ Ο Βέλλας ήταν κατά τη γνώμη μου ο αμέσως επόμενος, μετά τον Σουγιούλ Ελληνας συνθέτης, με αμέτρητα σουξέ ("Γύρισε", "Ενα μπουκέτο μενεξέδες", "Πεθαίνω απ' αγάπη για σένα", "Εσβυσε ένας μεγάλος έρωτας" κλπ κλπ κλπ. και το απίθανο Fox "Eίσαι κουκλί") ]
Δημοσίευση σχολίου