αγαπημένο 2012 ήσουν σκληρό, αλλά είμαστε ΚΑΛΑ. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Αυτό το ανάθεμα και τις κατάρες σε κάθε χρονιά που φεύγει ποτέ δεν τα κατάλαβα. 
Τι βρίζεις; 
Τι καταριέσαι; 
Η κάθε χρονιά που φεύγει δεν είναι απλά μια αλληλουχία γεγονότων, μια σειρά εμπειριών, ένας πόνος ή μια
ευχαρίστηση, ένα δάκρυ ή ένα γέλιο. Είναι όλα αυτά και κάτι παραπάνω: είναι η ΖΩΗ ΜΑΣ. Κάθε χρονιά που φεύγει, φεύγει η ΖΩΗ ΜΑΣ. Και κάθε χρονιά που έρχεται, με την ψευδαίσθηση της προσδοκίας ενός παραδείσου, έρχεται όλο και πιο κοντά το αναπόφευκτο ΤΕΛΟΣ... Για όλους μας.

Πέρα όμως από αυτή τη "μελαγχολική" σκέψη, που η μάζα των ανθρώπων προσπερνά κουτοπόνηρα... Πέρα από την κατανοητή, σε ένα βαθμό, προσδοκία του καινούργιου, δηλαδή της ελπίδας για καλύτερες μέρες, η αλλαγή του χρόνου που συνοδεύεται από ένα μονοδιάστατο, ξέφρενο και μεθυστικό πανηγύρι, δεν είναι τίποτα άλλο μια ΑΠΑΤΗ. Μια απάτη με θύτη και θύμα τον εαυτό μας. Κοροϊδεύουμε, παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας ότι το ΚΑΚΟ ταυτίζεται με το ΠΑΡΕΛΘΟΝ και το ΚΑΛΟ με το ΜΕΛΛΟΝ.

ΤΙ ΠΛΑΝΗ!

Το καλό και το κακό, η ευτυχία και η δυστυχία, η χαρά και η λύπη, είναι αναπόσπαστα στοιχεία της ΖΩΗΣ. Όπως ο πλάτανος «γιορτάζει» τα φύλλα του την άνοιξη, με την ίδια ένταση τα «θρηνεί» το φθινόπωρο. Και ούτε διαμαρτύρεται, ούτε απεργεί, ούτε καταριέται το κρύο και το φύσημα του αέρα που του τα πήρε.
Έτσι λοιπόν, το 2012 δεν είναι απλά ένα νούμερο που πάλιωσε και πρέπει να πεταχτεί ως άχρηστο. Αυτή τη χρονιά που εσύ αναθεματίζεις κάποιος δίπλα σου ζει το όνειρο της ζωής του που απέκτησε ένα παιδί μετά από χρόνια προσπαθειών. Και κάποιος άλλος ξεπέρασε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ίσως ο ίδιος στη συνέχεια να έμεινε χωρίς σύνταξη, χωρίς φαί, στέγη…

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.

Πάψτε λοιπόν να καταριέστε το 2012. Πάψτε να καταριέστε το παρελθόν καθώς πέρασε με ασφάλεια για σένα που είσαι σε θέση να διαβάζεις τούτες τις γραμμές. Σκέψου πως κάποιοι δεν μπορούν. Σκέψου πως μέσα στο άγνωστο 2013 που έρχεται ίσως βρεθείς εσύ στη θέση τους. Γιατί λοιπόν σπαταλιέσαι στη ματαιότητα της αναζήτησης του μέγιστου ΚΑΛΟΥ και δεν αρκείσαι στην ικανοποίηση ότι απέφυγες μέχρι σήμερα το μέγιστο ΚΑΚΟ; (Άνοιξε τα μάτια σου, δίπλα και γύρω σου είναι).

Σκέψου λοιπόν όλα αυτά και ευχαρίστησε τα χρόνια που έζησες για τις στιγμές που σου χάρισαν. Που ερωτεύτηκες, που είδες το ηλιοβασίλεμα, που έκανες παιδιά, δάκρυσες, γέλασες, έπαιξες με τα βότσαλα στη θάλασσα, κοιμήθηκες ένα βράδυ κάτω από τ’ αστέρια…
και βέβαια πόνεσες, γιατί ΝΑΙ…
αγαπημένο 2012 ήσουν σκληρό, αλλά είμαστε ΚΑΛΑ.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Δημήτρης Αλικάκος